Les 24: First solo!

Les: 24 – Gemaakte uren: 1:00. Totaal aantal uren: 21:15

De hele week waren de voorspellingen al gunstig, maar toch weet je pas op de avond van tevoren wat het weer gaat doen. Voor vandaag zag de voorspelling er goed uit: een paar stapelwolkjes, en een wind van 1-3 knopen uit het westen. Omdat dit de ideale omstandigheden zijn voor een eerste solovlucht had ik Sander gevraagd of we misschien een half uurtje eerder konden beginnen. In de ochtend is de lucht nog net iets rustiger dan ’s middags, en er is nog minder verkeer in het circuit. Want dat is het nadeel van mooi vliegweer: het wordt dan meteen druk met zweefvliegers, parachutisten, motorvliegers, enz.

Soloweer op Teuge

Hoewel ik een navigatievlucht had voorbereid was het bij aankomst meteen duidelijk: die navigatievlucht doen we wel een andere keer. Vandaag zouden we alleen maar circuitjes gaan vliegen, en als we allebei een goed gevoel hadden zou ik het aan het einde van de les een keertje in mijn eentje mogen proberen. Hoewel ik natuurlijk wist dat dit er op korte termijn aan zat te komen kreeg ik toch een beetje kriebels in mijn buik. Gezonde spanning zullen we maar zeggen, die je ook voelt voordat je een examen moet doen. De voorbespreking konden we vandaag dus kort houden, want circuitjes zijn inmiddels routine geworden. Wel moesten er wat formaliteiten worden gecheckt, want om solo te vliegen moet je je medisch keuringscertificaat (je “medical”) bij je hebben en een luchtkaart van Nederland. Die had ik uiteraard meegenomen, en dus kon Sander mijn officiële solo-toestemming aftekenen. Deze brief gaat ook mee tijdens de vlucht. Mocht je tijdens je solo moeten uitwijken naar een ander veld, en iemand vraagt je naar je brevet, dan kun je met die solomachtiging laten zien dat je onder verantwoording van een instructeur solo mag vliegen. Gebeurt natuurlijk nooit, maar toch… het is niet uit te sluiten.

Na de walk-around, het drainen en het dippen van de brandstof zijn we naar baan 26 getaxied. Het was inderdaad nog rustig, hoewel de kist van het para-centrum al af en aan aan het vliegen was. Het was erg druk met parachutisten, dus genoeg leven op het vliegveld. Ook werden er voorbereidingen getroffen voor het oppikken van een banner. De zwevers waren nog niet wakker, dus aan de noordkant van het veld was alles redelijk rustig.

Samen met Sander heb ik 6 circuitjes gevlogen. De eerste landing was een beetje sloppy, omdat ik te vroeg mijn flare inzette en daardoor “twee landingen voor de prijs van één” maakte (oftewel: een sluiterlanding). Ook had ik bij twee landingen last van “shimmy”. Dit is het snel heen en weer bewegen van het neuswiel na de landing, wat je voelt omdat je hele vliegtuig begint te trillen. Dit kun je opheffen door weer even het neuswiel te liften (als je genoeg snelheid hebt) en anders door rustig het vliegtuig uit te laten rollen. Shimmy kan ontstaan als je je neuswiel iets te abrupt laat neerkomen. De overige landingen gingen bijna perfect. Keurig op de centerline en netjes geflared. En als ik de flare toch nog een keertje te vroeg inzette, dan wist ik dit netjes op te vangen en de kist keurig op de achterwielen neer te zetten.

Na 5 touch en go’s zou ik nog één touch en go maken. Maar toen de wielen de grond raakten zei Sander “maak er maar een full-stop van”. We zijn terug getaxied, maar in plaats van bij de vliegclub mocht ik het vliegtuig parkeren op een parkeerplaats naast het terras van restaurant Takeoff. En toen kwamen de verlossende woorden van Sander: “ik heb er vertrouwen in dat je een solo circuitje kan vliegen. Voelt het voor jou ook goed?”. Dit is iets waar je natuurlijk goed over moet nadenken, want het is nogal wat: je gaat voor het eerst in je eentje de lucht in en kan dus niet meer vertrouwen op de hulp van een ervaren vlieger naast je. What goes up must go down, dus je moet zelf goed landen. Maar de 6 circuitjes hadden me veel vertrouwen gegeven en het voelde voor mij ook als het juiste moment om voor het eerst solo te gaan.

“Nou”, zei Sander, “dan stap ik zo uit, en dan mag je eventjes één circuitje solo gaan vliegen”. Pffff… dit was het dan. Het moment waar je wekenlang naartoe hebt gewerkt: de eerste solo!

Alleen in de PH-TGM

Het voelde heel gek om alleen de checklists door te lopen en naar het begin van de baan te taxiën. En ook om me bij Teuge Radio te melden met de mededeling “One person on board for a first solo flight in the circtui, the captain’s name is Helsper”. Omdat er nog 2 kisten in het circuit zaten en er ook nog een kist voor me stond te wachten voor take-off, kon ik nog snel even een selfie nemen om te bewijzen dat ik echt alleen in de kist zat. Toen ik aan de beurt was en ik “PH-TGM, lining-up runway 26” had gezegd kon het avontuur beginnen: vol gas geven en bij 55 kts: take-off. Het moment van loskomen voelt altijd al magisch, maar als je dit voor het eerst in je eentje doet…. wow. Hier was keihard een jongensdroom aan het uitkomen, en ik genoot er met volle teugen van.

Solo take-off. Klik op de foto voor een filmpje

Omdat ik inmiddels al 95 landingen had gemaakt was het circuit er eentje uit het boekje, hoewel ik natuurlijk in opperste concentratie was. De daling ging ook prima, en ik kwam mooi op de goede hoogte voor de baan uit. Omdat er weinig wind stond was er nauwelijks crosswind-correctie nodig, en uiteindelijk kreeg ik de kist netjes aan de grond. Wel met een klein beetje “balooning” (toch weer iets te vroeg geflared), maar dit wist ik keurig op te vangen.

Zodra ik met drie wielen op de baan reed kwamen via de radio de felicitaties van de verkeersleiding binnen. En ook door andere kisten op dezelfde frequentie werd ik gefeliciteerd. De kleine luchtvaart voelt als één grote familie, met allemaal mensen die dezelfde passie hebben. En het voelde heel speciaal om daar nu officieel bij te horen. Er is nog een lange weg te gaan tot het brevet, maar de basis is er: ik kan zelfstandig het vliegtuig bestuderen, controleren en veilig landen.

Na de landing taxiede ik rustig terug naar de hangaar, waar er een aantal instructeurs van de vliegschool klaar stonden om me te feliciteren. Sander was de eerste om me te feliciteren en nodigde me uit om voor de kist te komen staan. Want tja… na een eerste solo moet je gedoopt worden. Dat is nou eenmaal de traditie. Dus voor een vol terras van restaurant Takeoff kreeg ik drie volle emmers water over me heen gegooid, om de eerste solovlucht te vieren. Gelukkig had ik al (een paar weken) droge kleren in de auto liggen en toen ik weer droog en fruitig was hebben we nog even gezellig nagekletst en koffie gedronken. En natuurlijk de eerste 15 minuten in mijn logbook genoteerd onder het kopje “Pilot in Command”.

De Doop. Klik op de foto voor een filmpje

Het is de bedoeling om nu zo snel mogelijk wat meer circuitjes solo te gaan vliegen, en om het daarna langzaam uit te bouwen naar een lokale solovlucht en uiteindelijk solovluchten naar vreemde velden. Het gaat nu pas echt beginnen. En het blijft zo ontzettend gaaf, dat ik nu alweer aan het kijken ben naar het weerbericht van volgende week. En dat ziet er (voorlopig) goed uit!